Kryminalna fabułka jest dość standardowa, tu zdecydowanie siłą tytułu jest panierka. A ta jest naprawdę zacna i zróżnicowana – po pierwsze główna trójka – dwóch mistrzów komedii w stylu już ciut zwietrzałym, ale wciąż potrafiącym strzelić pięknego gola i gwiazda o pokolenia młodsza, która pięknie ich równoważy swoją charyzmą.
Paradoksalnie charyzmą podobną do nich – czyli gwiazdy z przeszłości. Bo Gomez to przede wszystkim jednak dla świata gwiazda dziecięcych seriali Disneya, a jej dorosła kariera jest znacznie bardziej niszowa (choć jej oczywiście nie neguję). No i jest czwarty bohater tej opowieści – Nowy Jork wyidealizowany do bólu. Taki też ze wspomnień i marzeń. I świetnie im się tu udał.
Przy takiej podstawie cała reszta po prostu wpada na chwilę, dostraja się do klimatu i rytmu opowieści (a widać, jak pięknie dobierają aktorów, którzy potrafią się dostroić) i jadą. Od Amy Schumer do Shirley MacLane. I jeszcze powracający z poprzedniego sezonu – Nathan Lane, Tina Fey, Jane Lynch. Rewelacja.
A co jeszcze ciekawsze w tym wszystkim to tak naprawdę serial o wybaczaniu. Na wielu poziomach. Pewnie duża w tym zasługa Martina i Shorta, którzy po prostu mają już swoje lata i tak podchodzą do życia, do fabuł, do opowieści. Sami zobaczcie – podstawowa trójka to trzy chodzące akwaria na wady, przywary, traumy i kompleksy. Ale kiedy się zeszli, zakumplowali to właściwie wszystko sobie wybaczają. Biorą poprawkę na niedoskonałości pozostałych i przechodzą nad nimi do porządku dziennego. Wybaczają i idą dalej. Nie rozpamiętują zbyt długo (ciut trzeba, bo to w końcu komedia), tylko przechodzą do tego jak wspólnie dalej brnąć przez życie, śledztwo, kłopoty. Bardzo mnie to urzekło.
A równie mocno to, jak w tym sezonie potraktowano złoli z pierwszego. Zobaczcie – cała trójka powraca. Każdy z nich ma swój wątek, czy kilka scen, w których ich jakoś uczłowieczamy. Nie, żeby zaraz im wybaczać, ale przynajmniej patrzymy na nich potem ciut łagodniej, lepiej rozumiemy, tym razem przydają się do czegoś pozytywnego. To rzadkie i zacne.
