Apartamentowiec na Manhattanie już powoli robił się za ciasny, więc postacie zaczęły więcej wychodzić. Oczywiście najczęściej, najchętniej na Broadway. Bo przecież teatr to ich naturalne środowisko. To ich habitat.

Taka też jest świetna obsada tego sezonu. Teatralna, wyrazista i idealnie wchodząca w rytm opowieści. Sporo z nich (jak zajrzeć w ich biogramy) to właśnie gwiazdy nowojorskich teatrów, a do tego jeszcze ubergwiazdy – Maryl Streep, Paul Rudd i jeszcze cudownie szarżujący Matthew Broderick i nawet na chwilę mistrz Mel Brooks.

Ale przede wszystkim jeszcze raz cudowne trio – Martin, Short i Gomez. Ci dwaj to tandem samograj, a ona, sympatyczna ex-gwiazdka Disney’a po trzydziestce, która z jednej strony świetnie bawi się na scenie z Taylor Swift, a z drugiej wyraziście gra u Jarmuscha czy Allena. Kreacją w tym serialu jednoznacznie udowadnia, że idealnie zna swoje możliwości i potrafi wycisnąć z nich maksimum.

Tym razem, trzecim, ginie gwiazdor teatru, a w rozwiązaniu zagadki jego śmierci pomaga i przeszkadza na zmianę to, że tym razem wszyscy troje przeżywają miłosne perypetie. I dobrze – postacie się rozwijają.

Scenarzyści w ogóle nie próżnują. Wprowadzenie do fabuły pracy nad musicalem pozwala pokazać zupełnie nowe przestrzenie i talenty postaci. A te piosenki! No, niemal jak w „Schmigadoon!” (zresztą Short przecież tam też się nieźle bawił).

Ale i tak jednym z moich ukochanym żartów tego sezonu jest „biały pokój”. Cudo.