Do tej pory wydawało się, że mit o Dedalu i Ikarze był oczywisty. Jest uwięziony w labiryncie syn i ojciec, wybitny wynalazca, który postanawia uciec z niewoli. Dzięki opracowanej przez siebie konstrukcji więźniowie opuszczają więzienie, lecz podczas podróży syn ginie. Proste? Proste. Ale nie do końca.
Dziękujemy, że nas czytasz! Będziemy ogromnie wdzięczni, jeśli zdecydujesz się wesprzeć Srebrny Kompas na Zrzutce! Dziękujemy!
Egmontowski cykl opowiadające nam na nowo starożytne mity każe spojrzeć nam na te starożytne historie w nowy sposób. A dla mnie jest to swego rodzaju rewelacja!
Nie mam problemu z przyznaniem się, że mitologię grecką znałem jak przez mgłę. Nauczane w szkole podstawowej mity zawierały kilka towarzyszących mi przez całe życie pewników. Tak było z opowieścią o Dedalu i Ikarze.
Wiedziałem, że był genialny wynalazca przebywający wraz z synem w labiryncie zlokalizowanym na Krecie. Były to czasy, gdy Grecji jaką znamy jeszcze nie było i istniało coś w rodzaju miast państw, w których ich władcy nosili miano króla.
I właśnie jeden z tych królów, a dokładnie król Krety, Minos uwięził w labiryncie Dedal wraz z jego synem Ikarem.
Jedyną szansą na ucieczkę był wspaniały umysł Dedala, który przez długi czas próbował znaleźć sposób ucieczki, aż w końcu zbudował konstrukcję imitującą ptasie skrzydła, Jak pomyślał tak zrobił. Za pomocą wosku i ptasich piór zmontował dwa urządzenia, dzięki którym skazańcy opuścili wyspę, jednak pomyślnym warunkiem ucieczki było to, aby nie lecieć zbyt blisko słońca gdyż temperatura stopi wosk, ani zbyt nisko, gdyż pióra nabiorą wilgoci.
Niestety Ikar zapomniawszy o przestrogach ojca wzbił się zbyt wysoko, w wyniku czego skrzydła rozpadły się, a śmiałek zginął uderzając z całą siłą w morską toń.
Przeczytaj naszą recenzję rysunkowej interpretacji „Odysei” – mitu o tułaczce Odyseusza spod Troi do rodzinnej Itaki.
I wiecie, tyle zapamiętałem. Romantyczną historię o gościach goniących za wolnością. Podanie o zuchwałym wyzwaniu rzuconym losowi oraz braku pokory w chwili próby.
Tymczasem okazuje się, że mit o Dedalu i Ikarze jest dosyć okrutną opowieścią o namiętnościach i dewiacjach ówczesnego świata.
Warto wrócić po latach w miejsca, które tylko pozornie wydają się doskonale znane, a po zdarciu naskórka całkowicie wywracają nam dotychczasowe pojmowanie danego zjawiska.
Wydany w Polsce przez wydawnictwo Egmont cykl „Świat Mitów” przygotowany przez filozowa Luca Ferryego jakby na nowo opowiada nam najpopularniejsze mity starożytnego świata. Wybierając najciekawsze fragmenty danej historii i z wykorzystaniem przejrzystej i zwyczajnie ładnej kreski rozmaitych twórców europejskich (w tym przypadku jest to rysowniczka Giulia Pellegrini oraz scenarzystka Clotilde Bruneau) przedstawia nam zapomniany świat w nowej, atrakcyjnej formie.
Nie ma sensu opowiadać po kolei całego komiksu. Dość powiedzieć, że jest w nim wszystko, co dzisiejsza popkultura jest nam w stanie zaoferować.
Mamy więc do czynienia z wielkodusznością, a jednocześnie mściwością bogów.
Obserwujemy bojaźliwość oraz krzywoprzysięstwo królów, którzy w chwili potrzeby błagają bóstwa o pomoc, by w przypadku zwycięstwa porzucić ofiarę im obiecaną.
Patrzymy na geniusz ludzkiego umysłu połączonego z zazdrością, mściwością oraz morderstwem – tak, mówię tu o Dedalu, który wydaje nam się romantycznym wynalazcą, a jest zwyczajnym chujkiem bez skrupułów, który zabije własnego siostrzeńca tylko dlatego, że ten może być zdolniejszy od niego.
Nareszcie mamy taką wisienkę na torcie czyli Minotaura, którego pochodzenie jest efektem zdrady małżeńskiej żony króla Minosa. Ona to, wchodząc do środka konstrukcji imitującej krowę (zbudowanej przez Dedala, który tak odwdzięcza się swojemu królowi za przyjęcie na dwór) nadstawia zadka bykowi, który w ten sposób spłodził Minotaura.
Niezły konglomerat zbrodni, namiętności, najniższych instynktów i strasznie pokręconego kompasu moralnego u ludzi, których pamiętamy jako znanych królów, wybitnych wynalazców, romantycznych dusz pragnących wolności, prawda?
I takie to objawienie dała mi graficzna opowieść o Dedalu i Ikarze.
Książka jest bardzo ładnie wydana. Lśniący papier, twarda oprawa oraz omówienie mitu przez pomysłodawcę cyklu, Luca Ferryego.
