I jak tu się dziwić Grekom, że mają wywalone na wszystko, skoro od tysięcy lat uczono ich, że cokolwiek by nie zrobili, nie mają na nic wpływu. Wystarczy przypomnieć sobie starożytne mity wg których człowiek jest bezsilny wobec bogów. Jest igraszką w ich rękach oraz nic nie wartym przedmiotem wobec ich namiętności. Widać to najbardziej w homeryckim eposie „Iliada”, której rysunkową interpretację wydał polski Egmont.

Dziękujemy, że nas czytasz! Będziemy ogromnie wdzięczni, jeśli zdecydujesz się wesprzeć Srebrny Kompas na Zrzutce! Dziękujemy! 

„Iliada” to obok „Odysei” najbardziej widowiskowa historia ze znanych nam starożytnych mitów. I jednocześnie uważam, że mimo iż znana, to jak się okaże w trakcie czytania, kompletnie zapomniana, przez co niewiele z niej pamiętamy. Zwłaszcza pamiętny motyw… stop! Nie będę zdradzał. Wystarczy, że ów motyw wydawałoby się oczywisty wcale w tekście źródłowym nie występuje.

Historia, kultura popularna, przysłowia oraz doświadczenie uczą nas, że sami wykuwamy swoje przeznaczenie, a nasze czyny wpływają nie tylko na nas, ale i otoczenie. Tymczasem Homer w „Iliadzie” idzie wbrew tym twierdzeniom. Gdy do akcji wkraczają bogowie, możemy tylko patrzeć bezsilnie na ich poczynania oraz pogodzić się z ich wolą.

Wszyscy znamy historię dziesięcioletniej wojny Greków z Trojanami, w której punktem zapalnym było uwiedzenie trojanina Parysa pięknej Heleny, żony wodza Menealosa oraz zabranie jej do Troi. Znamy bohaterów nieśmiertelnego eposu: Ajaksa, Hektora, Agamemnona, Odysa, Priama, a nade wszystko Achillesa, który zginął na polu chwały pod murami obleganego miasta.

Nieprzypadkowo „Iliada” uznawana jest za wszystko co najlepsze we wszystkich opowieściach; ogromne armie. Niezdobyte miasto. Długoletnie oblężenie. Testosteron. Niezłomnie żołnierze. Żądni sławy i łupów wodzowie i królowie. Polityka. Fortele i otwarte pojedynki. Zasadzki i wielkie starcia potężnych armii. Tęsknota za domem oraz żądza odwetu.

Mamy w „Iliadzie” cały arsenał namiętności i epickich starć oraz towarzyszących im rozgrywek bogów, którzy w zależności od swojego kaprysu zmieniają strony sporu. Okrutni władcy Olimpu targani równym ludziom emocjom oddają się swoim żądzom równie zapamiętale, co ich wyznawcy.

Tyle, że ONI mogą wszystko. Nie licząc się z ludzkim życiem wydają bezrefleksyjnie na śmierć tysiące żołnierzy tylko dlatego, że mogą.

I jeśli myślicie, że ci dzielni wojownicy są gotowi przeciwstawić się strasznym boskim kaprysom, to nic bardziej błędnego. Wola boga jest ostateczna, niepodważalna, a sprzeciw wobec niej wiąże się z barbarzyńską karą nie tylko dla winowajcy, ale jego rodziny i otoczenia.

I świadomi braku wpływu na swój los ludzie toną we własnej krwi bez słowa skargi.

Czym jest więc graficzna ilustracja „Iliady” Homera wg filozofa Luca Ferryego?

Przede wszystkim przypomnieniem, że to co najlepsze w opowiadaniu historii powstało już tysiące lat temu. Wszystko, co wydarzyło się potem jest tylko wariacją na ten temat.

Mamy do czynienia z monumentalnym eposem. Esensją opowieści przygotowej, pełnej namiętności, zwrotów akcji oraz tragedii. Jest również, a dziś może przede wszystkim ostrzeżeniem, że w obliczu wielkiej wojny nie mamy szans, a żarna historii mielą nas bez litości. I tylko przypadek może nas uratować.

Nie każdy jest kowalem własnego losu. Śmiem twierdzić, że mimo iż lubimy określać tak siebie, to w większości nie mamy wyboru i lecimy lotem koszącym, bez większego wpływu na cokolwiek.

Tyle refleksji nt. samej „Iliady” oraz jej współczesnego odbioru.

Czas na ocenę tego, co przygotował dla nas Egmont. Wydawnictwo przyzwyczaiło nas już do tego, że tego typu seria, jak „Świat Mitów” jest eleganckim wydawnictwem oprawionym w twarde okładki i wydrukowanym na porządnym papierze.

Charakterystyczna kreska Pierre Taranzano oddaje dynamizm ludzkich zmagań, frywolność bogów oraz dramat bohaterów.

Zabawy z retrospekcjami nadają opowieści dodatkowego smaczku i pozwalają na głębszą ocenę motywów postaci.

Całość okrasza tradycyjne dla cyklu posłowie filozofa Luca Ferryego, który jest równocześnie pomysłodawcą i kuratorem „Światu Mitów”.

Dzięki temu poznajemy nie tylko interpretację opowieści, jej poszczególnych wątków, ale przede wszystkim dowiadujemy się jak epos Homera odcisnął piętno na dzisiejszej kulturze i wiedzy o człowieku.